Pas geleden was ik ergens waar iemand vol trots vertelde dat zijn vrouw zwanger is. Heuglijk nieuws natuurlijk!! En dan komen meteen alle vragen los, hoe gaat het met je vrouw? Wanneer is je vrouw uitgerekend? En weten jullie wat het gaat worden?

Op die laatste vraag antwoordde de vader in spé : “Nee, we willen het niet weten, ik heb ook geen voorkeur voor een jongen of een meisje, als het maar gezond is”. En iedereen aanwezig beaamde dat volledig en zeiden: “inderdaad, dat is het belangrijkste”. Waarna iedereen weer over ging tot de orde van de dag. Bij mij duurde dat wat langer en galmde nog altijd na “Als het maar gezond is”.

Dat is de wens die elke aanstaande ouders hebben, dat het kindje gezond mag zijn en statistisch gezien is de kans ook groot dat het gezond is. Ongeveer 5 % van de kinderen wordt geboren met een afwijking.

Het is allemaal zo makkelijk gezegd “Als het maar gezond is” en ik kan me herinneren dat ik dat zelf ook gezegd heb. Maar het liefst zou ik nu elke keer dat ik het hoor willen vragen “En wat als het niet gezond is?”. Ik stel die vraag niet, want ik wil de vreugde en de pret niet drukken. En ik snap het ook volledig dat mensen dat zeggen, je mag ook leven in blijde verwachting, uitkijkend, plannen makend etc. Het is zo makkelijk gezegd “Als het maar gezond is”, maar dat is geen vanzelfsprekendheid. Nieuw leven verwachten is iets bijzonders, gezond nieuw leven ontvangen is een wonder. Het menselijk lichaam zit zo wonderlijk in elkaar, maar ook zo complex het is bizar en een wonder dat een kind in 95% van de gevallen gezond ter wereld komt.

Ik zal het nooit meer zeggen “Als het maar gezond is”. Niet omdat ik verbitterd ben, maar omdat ik nu weet wat de impact is wanneer het niet “gezond” is. Maar waar het mij omgaat is, dat het als een soort van voorwaarde gezegd wordt “ALS het maar gezond is”, dan is het goed. Maar ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat ALS het niet gezond is, het ook goed is. Natuurlijk, het is niet wat ik had gehoopt en gedacht en om maar even in de woorden van de vorige (gast)blog te spreken; het is Holland en geen Italië. Het is ook een proces, bij de één zal dat sneller gaan dan de ander. Ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat ik soms niet baal van de hele situatie. Er zijn momenten dat het even niet goed is allemaal. Alleen, wanneer de ALS als voorwaarde de doorslag zou geven, dan zou dat acceptatie van de situatie en liefde voor je kind in de weg staan. Het is kiezen voor het “meehuilen met de wolven” of er voor gaan!

Mijn streven is dat Rosalin nooit die “als” zal ervaren. Natuurlijk heeft ze meer zorg nodig en zijn er meer mensen die met haar werken, maar het gaat er om dat ze niet minder is of dat het nu niet goed is zoals ze is. Rosalin is Rosalin en zo is het goed!