Heerlijk zomervakantie! De extreem hoge temperaturen hebben gelukkig weer plaats gemaakt voor lekker Nederlands zomerweer. Natuurlijk houd ik ook van heerlijk, warme, zwoele zomeravonden, lekker die warmte overdag en van begin tot eind van de dag in je korte broekje en op slippertjes. In heel Nederland werd het hitteplan in werking gesteld, van belang daarbij is dat er speciale aandacht is voor de ouderen, kwetsbaren, zieken en gehandicapten.

Een paar dagen geleden gebeurde het weer na (gelukkig) een hele lange tijd. Maar het blijft iets verschrikkelijks om te zien. Een nieuw pilletje (een kwart stukje van al een heel klein pilletje) in een hapje yoghurt. Maar zelfs met dat hele kleine stukje weet je geen raad, je trekt een vies gezicht en begint te kokhalzen. En dan is het eigenlijk al te laat. Snel dat stukje uit je mond gevist, maar toch te laat. Niet veel later begin je over te geven en niet zo’n beetje ook. Het komt uit je mond en je neus en je krijgt geen adem. Verschrikte ogen en je loopt rood aan. Het gaat niet snel weg, dus meteen uit je stoel en we houden je op z’n kop. Dan eindelijk (voor ons lijkt het minuten, maar dat zullen het niet zijn) een snikje en je krijgt weer wat lucht binnen. Gelukkig, je krijgt weer lucht en na een laatste golfje spuug lijkt de rust weer gekeerd. Je kan weer ademen. Mama en ik kijken elkaar aan zijn weer opgelucht….je bent er weer 😊.

Het is weer het einde van het jaar. De tijd van het jaar om toch nog even over de schouder te kijken voordat je het nieuwe jaar in stapt. Zo deed ik dat ook afgelopen week. Al lopend met onze hond dacht ik terug aan het afgelopen jaar wat er allemaal weer gebeurd is.

Het is een jaar geweest met hoogte- en dieptepunten, maar dat geldt voor iedereen, alleen zal er een verscheidenheid zitten in de hoogten en de diepten. Het absolute hoogtepunt met Rosalin was dat ze zelf is gaan zitten! Dat staat met stip op 1. Haar wereldje is daarmee vergroot en de maanden daarna is ze steeds stabieler gaan zitten, heerlijk om te zien. Een bevestiging dat de ontwikkeling in haar hersentjes niet stil staat.

Zondagavond. Gisteren zijn we thuis gekomen van vakantie en hebben we heerlijk 3 weken in de Achterhoek in onze eigen stacaravan vakantie gevierd. Toen we op vakantie gingen vroeg Lisanna: “hoeveel nachtjes gaan we op vakantie?” en dan gaven we het antwoord: “21 nachtjes”. Wat klonk dat lang en nu zijn we weer thuis en weet ik nog exact dat we weg gingen, maargoed, dat is een herkenbaar gevoel denk ik?!

Toen aan Alinda gevraagd werd hoe de vakantie was geweest zei ze dat het een vakantie van “zorgen en zegen” was. En dat was inderdaad exact zoals je het kan beschrijven.

Vandaag is het moederdag! Eén dag in het jaar waarbij we in het bijzonder onze moeders in het zonnetje zetten. Ondanks het feit dat Rosalin niet kan praten, schrijven of gebaren hierbij toch een briefje van haar voor haar liefste mamma:

Op eerste kerstdag in onze kerk hebben wij Ondine ontmoet. Ondine is kynologisch instructeur bij Hond en Kompas. Een kynologisch instructeur helpt de mens en hond om zich samen aan te passen aan onze ingewikkelde maatschappij. Ondine was samen met een logeerhond (Ubbens) aanwezig in de dienst. Ubbens is in opleiding tot geleidehond/hulphond. 

Rosalin heeft Ubbens ook ontmoet, dat was een hele mooie ervaring. Daarover heeft Ondine een blog geschreven:

Zoals ieder jaar bezochten we de Kerstdienst van de Evangeliegemeente Wassenaar.

Dit jaar was logé en hulphond in opleiding Ubbens mee en ook hij werd gastvrij ontvangen (o.a. met een steelpan water). We hebben veel verteld over Ubbens en over Stichting Hulphond Nederland.

Vanaf het moment dat we geboren worden start het vergelijken. “Zooo, hij heeft de mond van zijn vader!” Of: “Ja, echt een kopie van d’r moeder”, “Ze heeft de ogen van d’r vader”, “Heb je z’n voeten gezien? Echt die van z’n vader”. En zo gaat het wel even door. En dan heb ik de vergelijkingen met opa’s, oma’s, broers en zussen nog maar even achterwege gelaten. Het is een aaneenrijging van vergelijkingen. Leuk is dat! Althans, als de vergelijking een beetje positief is. En het vergelijken stopt niet als we ouder worden.

Op een gegeven moment wanneer we naar school gaan, dan start het vergelijken van elkaars kleren en dergelijke. Dan wordt het soort kleren en merk van kleren belangrijk. En ook daarmee kunnen we elkaar lekker gek maken. Sterker nog het kan bepalen bij welke groep je “hoort” op school of in de klas. En dat nog los van alle schoolprestaties die vergeleken worden met dat voorbeeldige vriendje of neefje, want die is zo goed in rekenen of taal.

Pas geleden was ik ergens waar iemand vol trots vertelde dat zijn vrouw zwanger is. Heuglijk nieuws natuurlijk!! En dan komen meteen alle vragen los, hoe gaat het met je vrouw? Wanneer is je vrouw uitgerekend? En weten jullie wat het gaat worden?

Op die laatste vraag antwoordde de vader in spé : “Nee, we willen het niet weten, ik heb ook geen voorkeur voor een jongen of een meisje, als het maar gezond is”. En iedereen aanwezig beaamde dat volledig en zeiden: “inderdaad, dat is het belangrijkste”. Waarna iedereen weer over ging tot de orde van de dag. Bij mij duurde dat wat langer en galmde nog altijd na “Als het maar gezond is”.

Regelmatig wordt er aan ons gevraagd hoe het is om een gehandicapt kind op te voeden. Deze vraag krijgen wij niet alleen, maar zoveel ouders die een gehandicapt kind hebben. Zo ook Emily Perl Kingsley een Amerikaanse. In 1987 heeft zij beschreven hoe het voelt wanneer je als ouders een gehandicapt kind groot mag brengen. Dit verhaal kregen wij via de groepsleiding van Rosalin. Het verhaal van Emily Perl Kingsley is zo herkenbaar voor  ons  dat wij haar verhaal graag met jullie delen.  Welcome to Holland….. (de Nederlandse vertaling staat eronder):

When you’re going to have a baby, it’s like planning a fabulous vacation trip – to Italy. You buy a bunch of guide books and make your wonderful plans. The Coliseum, The Michelangelo David. The gondolas in Venice. You may learn some handy phrases in Italian. It’s all very exciting.

Met de Tukkers heb ik de nodige raakvlakken. Net als Willem heb ik drie dames thuis. Net als Alinda ben ik trots op Katwijk, maar woon ik er niet. Net als Lisanna heb ik ook een lief en bijzonder zusje. En over mijn lieve zusje wil ik het even hebben.

Groot was het feest toen ze, laat ik zeggen, circa 25 jaar geleden geboren werd. Als een mooi voorjaarsgeschenk mocht ik haar als oudste broer vasthouden. Altijd daarbij in concurrentie met 2 andere evenzo trotse broers en grote zus.