Ik denk wel eens wat drijft mensen? Wat drijft mensen in het werkende leven, maar ook privé? Als ineens de verschrikkelijke foto’s  van dat aangespoelde jongetje in de kranten staan, dan komen mensen in actie. Zo’n ventje wordt dan het gezicht van de vluchtelingen problematiek genoemd en direct wordt er ook in de archieven gedoken om allerlei voorbeelden uit het verleden op te rakelen waarbij een foto van een kind HET beeld van de betreffende verschrikking werd. Er zijn heel wat voorbeelden de afgelopen dagen de revue gepasseerd of het ging om hongersnood, oorlogen, ongelukken of rampen, zodra er van een kind een foto in omloop komt waaruit de ernst van de situatie blijkt komt iedereen in actie. Ook na het openbaar worden van de foto’s van dat kleine mannetje in z’n rode shirtje en korte broekje op het strand in Bodrum. De plek waar waarschijnlijk eerder kinderen gelegen hebben, maar dan om te spelen.

Na de foto’s van dat kleine mannetje kwamen veel mensen in actie, de politiek ging zich ermee bemoeien, mensen stappen spontaan in het vliegtuig. Maar dan denk ik wat als die foto’s er niet geweest waren? Wat drijft deze mensen? Ik wil niet chargeren, maar in zo’n gevoel wordt er door veel mensen gereageerd uit emotie. En natuurlijk is het goed dat mensen in actie komen en dat er nu (eindelijk) wat gaat gebeuren. Zeker als het gaat om al die kinderen die op die schamele bootjes zitten, omdat ze op pappa en mamma vertrouwen. Ze hebben ook geen keus, pappa en mamma gaan, dus gaan ze mee. Logisch.

We zijn ontzettend blij met de positieve reacties die we hebben gekregen. De eerste gastblogger heeft zich al bij ons gemeld en we delen haar blog graag met jullie.

Gast-Blogger Annelien

Even voorstellen: Ik ben Annelien, 30 jaar, 7 jaar getrouwd met Dennis en de trotse moeder van Julian (2jr). Willem en Alinda hebben wij vier jaar geleden leren kennen in de Evangeliegemeente Wassenaar. In die vier jaar is er een vriendschap ontstaan. Deze vriendschap is versterkt door de zwangerschap die Alinda en ik samen mochten beleven.

Toch niet samen in de klas

Willem en Alinda waren net verhuisd en nodigde ons uit voor een etentje. We kregen een rondleiding door het huis en eindigde op de studeerkamer. Willem vertelde dat het bureau naar zolder zou gaan, want de studeerkamer kreeg toch een andere bestemming. Het werd een babykamer! Wat waren wij verrast! Ik was op dat moment 8 weken in verwachting van ons eerste kindje en kon dat bijna niet voor mij houden! We waren samen in verwachting hoe leuk is dat! Dennis en ik maakten vlak daarna onze droomreis naar Zuid-Afrika. Na onze reis hadden we de 12 weken echo en konden we het nieuws eindelijk met iedereen delen.

Zomervakantie, de tijd van het jaar waar we allemaal naar uitkijken. Op het werk de laatste loodjes afronden, de lijstjes weer maken met wat er allemaal mee moet. Dan breekt de dag aan dat we alles inpakken en kunnen gaan rijden. Alinda (mijn vrouw) en ik stellen over en weer nog wat vragen, van heb je dat meegenomen? En heb je hier aan gedacht? Lisanna, 4 jaar, heeft er enorm veel zin in en weet zich in te houden door niet aan het einde van de straat al te vragen of we er bijna zijn. Rosalin, 2 jaar, zit heerlijk in d’r stoel, kijkt een beetje rond en sluit af en toe haar oogjes.

Daar gaan we dan, de A12 op richting het oosten. In mijn gedachten rijden we al de grens over, Duitsland in. Daarna afzakken naar het zuiden op naar Italië. Heerlijk, op naar het Italiaanse eten. Lisanna en ik zijn gek op pizza’s, wat ons betreft eten we pizza als lunch en ook weer als avond eten en dat de hele vakantie lang.

Lisanna is gek op stoeien en dansen met haar pappa. En pappa is er gek op om met haar te stoeien en te dansen. Heerlijk! Na het eten snel nog even een liedje aanzetten en dan heerlijk dansen. Lekker gek doen op de muziek en mamma die ook lekker mee doet!

Rosalin kijkt vanuit haar stoel toe hoe wij aan het dansen zijn. In haar aangepaste stoel welteverstaan. Ze heeft een hersenafwijking en is daardoor meervoudig gehandicapt. Ik heb geen idee wat ze denkt op het moment als we aan het dansen zijn, maar er is maar één ding waar ik aan denk tijdens het dansen. Lieve Rosalin met jou wil ik zo graag dansen.