Heerlijk zomervakantie! De extreem hoge temperaturen hebben gelukkig weer plaats gemaakt voor lekker Nederlands zomerweer. Natuurlijk houd ik ook van heerlijk, warme, zwoele zomeravonden, lekker die warmte overdag en van begin tot eind van de dag in je korte broekje en op slippertjes. In heel Nederland werd het hitteplan in werking gesteld, van belang daarbij is dat er speciale aandacht is voor de ouderen, kwetsbaren, zieken en gehandicapten.
Een paar dagen geleden gebeurde het weer na (gelukkig) een hele lange tijd. Maar het blijft iets verschrikkelijks om te zien. Een nieuw pilletje (een kwart stukje van al een heel klein pilletje) in een hapje yoghurt. Maar zelfs met dat hele kleine stukje weet je geen raad, je trekt een vies gezicht en begint te kokhalzen. En dan is het eigenlijk al te laat. Snel dat stukje uit je mond gevist, maar toch te laat. Niet veel later begin je over te geven en niet zo’n beetje ook. Het komt uit je mond en je neus en je krijgt geen adem. Verschrikte ogen en je loopt rood aan. Het gaat niet snel weg, dus meteen uit je stoel en we houden je op z’n kop. Dan eindelijk (voor ons lijkt het minuten, maar dat zullen het niet zijn) een snikje en je krijgt weer wat lucht binnen. Gelukkig, je krijgt weer lucht en na een laatste golfje spuug lijkt de rust weer gekeerd. Je kan weer ademen. Mama en ik kijken elkaar aan zijn weer opgelucht….je bent er weer 😊.
Het is weer het einde van het jaar. De tijd van het jaar om toch nog even over de schouder te kijken voordat je het nieuwe jaar in stapt. Zo deed ik dat ook afgelopen week. Al lopend met onze hond dacht ik terug aan het afgelopen jaar wat er allemaal weer gebeurd is.
Het is een jaar geweest met hoogte- en dieptepunten, maar dat geldt voor iedereen, alleen zal er een verscheidenheid zitten in de hoogten en de diepten. Het absolute hoogtepunt met Rosalin was dat ze zelf is gaan zitten! Dat staat met stip op 1. Haar wereldje is daarmee vergroot en de maanden daarna is ze steeds stabieler gaan zitten, heerlijk om te zien. Een bevestiging dat de ontwikkeling in haar hersentjes niet stil staat.
Zondagavond. Gisteren zijn we thuis gekomen van vakantie en hebben we heerlijk 3 weken in de Achterhoek in onze eigen stacaravan vakantie gevierd. Toen we op vakantie gingen vroeg Lisanna: “hoeveel nachtjes gaan we op vakantie?” en dan gaven we het antwoord: “21 nachtjes”. Wat klonk dat lang en nu zijn we weer thuis en weet ik nog exact dat we weg gingen, maargoed, dat is een herkenbaar gevoel denk ik?!
Toen aan Alinda gevraagd werd hoe de vakantie was geweest zei ze dat het een vakantie van “zorgen en zegen” was. En dat was inderdaad exact zoals je het kan beschrijven.
Vanaf het moment dat we geboren worden start het vergelijken. “Zooo, hij heeft de mond van zijn vader!” Of: “Ja, echt een kopie van d’r moeder”, “Ze heeft de ogen van d’r vader”, “Heb je z’n voeten gezien? Echt die van z’n vader”. En zo gaat het wel even door. En dan heb ik de vergelijkingen met opa’s, oma’s, broers en zussen nog maar even achterwege gelaten. Het is een aaneenrijging van vergelijkingen. Leuk is dat! Althans, als de vergelijking een beetje positief is. En het vergelijken stopt niet als we ouder worden.
Op een gegeven moment wanneer we naar school gaan, dan start het vergelijken van elkaars kleren en dergelijke. Dan wordt het soort kleren en merk van kleren belangrijk. En ook daarmee kunnen we elkaar lekker gek maken. Sterker nog het kan bepalen bij welke groep je “hoort” op school of in de klas. En dat nog los van alle schoolprestaties die vergeleken worden met dat voorbeeldige vriendje of neefje, want die is zo goed in rekenen of taal.
Pas geleden was ik ergens waar iemand vol trots vertelde dat zijn vrouw zwanger is. Heuglijk nieuws natuurlijk!! En dan komen meteen alle vragen los, hoe gaat het met je vrouw? Wanneer is je vrouw uitgerekend? En weten jullie wat het gaat worden?
Op die laatste vraag antwoordde de vader in spé : “Nee, we willen het niet weten, ik heb ook geen voorkeur voor een jongen of een meisje, als het maar gezond is”. En iedereen aanwezig beaamde dat volledig en zeiden: “inderdaad, dat is het belangrijkste”. Waarna iedereen weer over ging tot de orde van de dag. Bij mij duurde dat wat langer en galmde nog altijd na “Als het maar gezond is”.
Ik denk wel eens wat drijft mensen? Wat drijft mensen in het werkende leven, maar ook privé? Als ineens de verschrikkelijke foto’s van dat aangespoelde jongetje in de kranten staan, dan komen mensen in actie. Zo’n ventje wordt dan het gezicht van de vluchtelingen problematiek genoemd en direct wordt er ook in de archieven gedoken om allerlei voorbeelden uit het verleden op te rakelen waarbij een foto van een kind HET beeld van de betreffende verschrikking werd. Er zijn heel wat voorbeelden de afgelopen dagen de revue gepasseerd of het ging om hongersnood, oorlogen, ongelukken of rampen, zodra er van een kind een foto in omloop komt waaruit de ernst van de situatie blijkt komt iedereen in actie. Ook na het openbaar worden van de foto’s van dat kleine mannetje in z’n rode shirtje en korte broekje op het strand in Bodrum. De plek waar waarschijnlijk eerder kinderen gelegen hebben, maar dan om te spelen.
Na de foto’s van dat kleine mannetje kwamen veel mensen in actie, de politiek ging zich ermee bemoeien, mensen stappen spontaan in het vliegtuig. Maar dan denk ik wat als die foto’s er niet geweest waren? Wat drijft deze mensen? Ik wil niet chargeren, maar in zo’n gevoel wordt er door veel mensen gereageerd uit emotie. En natuurlijk is het goed dat mensen in actie komen en dat er nu (eindelijk) wat gaat gebeuren. Zeker als het gaat om al die kinderen die op die schamele bootjes zitten, omdat ze op pappa en mamma vertrouwen. Ze hebben ook geen keus, pappa en mamma gaan, dus gaan ze mee. Logisch.
Zomervakantie, de tijd van het jaar waar we allemaal naar uitkijken. Op het werk de laatste loodjes afronden, de lijstjes weer maken met wat er allemaal mee moet. Dan breekt de dag aan dat we alles inpakken en kunnen gaan rijden. Alinda (mijn vrouw) en ik stellen over en weer nog wat vragen, van heb je dat meegenomen? En heb je hier aan gedacht? Lisanna, 4 jaar, heeft er enorm veel zin in en weet zich in te houden door niet aan het einde van de straat al te vragen of we er bijna zijn. Rosalin, 2 jaar, zit heerlijk in d’r stoel, kijkt een beetje rond en sluit af en toe haar oogjes.
Daar gaan we dan, de A12 op richting het oosten. In mijn gedachten rijden we al de grens over, Duitsland in. Daarna afzakken naar het zuiden op naar Italië. Heerlijk, op naar het Italiaanse eten. Lisanna en ik zijn gek op pizza’s, wat ons betreft eten we pizza als lunch en ook weer als avond eten en dat de hele vakantie lang.
Lisanna is gek op stoeien en dansen met haar pappa. En pappa is er gek op om met haar te stoeien en te dansen. Heerlijk! Na het eten snel nog even een liedje aanzetten en dan heerlijk dansen. Lekker gek doen op de muziek en mamma die ook lekker mee doet!
Rosalin kijkt vanuit haar stoel toe hoe wij aan het dansen zijn. In haar aangepaste stoel welteverstaan. Ze heeft een hersenafwijking en is daardoor meervoudig gehandicapt. Ik heb geen idee wat ze denkt op het moment als we aan het dansen zijn, maar er is maar één ding waar ik aan denk tijdens het dansen. Lieve Rosalin met jou wil ik zo graag dansen.