Op een heerlijke zondagmiddag waren we gezellig met z’n drieën aan het lunchen. Rosalin lag lekker te slapen. Ik had in de ochtend sterk het gevoel dat we Lisanna toch iets meer moesten gaan vertellen over de situatie van Rosalin. Tot nu toe hebben nooit specifiek benoemd dat er iets met Rosalin aan de hand is. We hebben wel altijd de feiten benoemd, zoals het feit dat ze nog niet kan lopen of zelf zitten of eten. Ook praten we open over de ziekenhuisbezoeken en hoort Lisanna onze gesprekken als we ons zorgen maken over Rosalin en als we soms verdrietig zijn. Maar deze ochtend had ik sterk het gevoel om toch wat meer specifiek te gaan worden. Ik had dit met Willem besproken en hij vond het een goed idee.

En zo zaten we dus gezellig te lunchen. Op een gegeven moment zeiden we tegen Lisanna dat we graag met haar over Rosalin wilde praten. We vroegen haar eerst wat ze het allerleukste vindt aan Rosalin en daar wist ze genoeg op te antwoorden! ‘Ik vind het leuk als Rosalin zo lacht en als ze gilt en als we knuffelen en spelen op de mat’. Ook vroegen we haar wat ze niet zo leuk vindt aan Rosalin. Na een kort moment van nadenken keek Lisanna ons verlegen aan en zei ‘daar weet ik niets op te zeggen’. En op dat moment stroomden de tranen over mijn wangen.

We vroegen Lisanna ook wat zij er dan van vindt dat haar neefje van 2 jaar al wel kan lopen, met wie ze hand in hand op stap gaat en aan wie ze al patatjes mag voeren, terwijl Rosalin, die ook 2 is, dat allemaal nog niet kan. Ze vond dat wel wat gek.

We vertelden haar dat het hoofdje van Rosalin niet zo goed werkt en dat zij daardoor niet alles kan wat haar neefje wel kan. Dit leek voor haar toch wel iets te ingewikkeld en niet interessant te zijn, want ze was druk bezig om figuren te zien in de wolken in de lucht. ‘Kijk mam, dat lijkt wel een hartje!’ En klaar was het met het medische verhaal over Rosalin. Tja, ze is ook pas 5 jaar.

Nog steeds bleven mijn tranen stromen. Wat heerlijk als je kunt zeggen ‘daar weet ik niets op te zeggen’. Lisanna neemt haar zusje zoals zij is, met al haar leuke dingen. Meer verwacht zij niet. Zij verwacht niet dat haar zusje net zo is als haar neefje. Haar zusje is gewoon leuk en lief!

Daar kan ik wel wat van leren op momenten dat ik toch wel een beetje jaloers en verdrietig kijk naar leeftijdsgenootjes van Rosalin. Of als ik bepaalde dingen van Rosalin niet leuk vind, omdat ik meer van haar verwacht.

Heerlijk om zo’n lieve grote zus te hebben. Dat is pas onvoorwaardelijke liefde. En daar proosten we op met onze karnemelk en we nemen nog een lekker broodje met kaas.