Onlangs had ik een gesprek met de orthopedagoog van het kinderdagcentrum (KDC). Een orthopedagoog houdt zich bezig met de behandeling van kinderen met een beperking. Het gaat de laatste tijd niet zo heel erg lekker met Rosalin op het KDC en daar wilde ik graag met haar over praten. We horen steeds vaker dat Rosalin een onrustige dag heeft op het KDC en dat zij haar ritme niet kan pakken zoals zij die thuis wel heeft. Als ik haar na zo’n dag ophaal en op de terugweg in de auto zit, dan gaan er van allerlei gedachten door me heen. Doen we hier wel goed aan? Is de grote wereld van het KDC misschien nog te groot voor Rosalin? Wat bedoelt de groepsleiding met onrustig? Rosalin is thuis ook wel eens onrustig en dat is iets wat gewoon bij haar hoort. Of is ze zo onrustig dat ze alles bij elkaar gilt en vervolgens ontroostbaar? Oef, die gedachten doen wel even pijn. Maar goed, met gedachten alleen kom je niet ver, vandaar het gesprek met de orthopedagoog. Het was erg fijn om mijn gedachten te delen en te horen dat zij begrijpt dat ik deze vragen stel. Zelf hoort zij natuurlijk ook van de groepsleiding dat het niet zo lekker gaat met Rosalin en zijn ze bezig om de situatie te observeren.

Direct krijg ik een theoretisch lesje van haar over de ontwikkeling van een kind. En dat wil ik jullie natuurlijk niet onthouden. Zij noemde dat er een methodiek is die drie ontwikkelingsfases benoemd. Het is me niet gelukt om die methodiek op internet te vinden, dus ik vertel het nu even in mijn eigen woorden. De eerste fase is de sensi-motorische fase (die twee andere fases weet ik niet meer, maar daar zit Rosalin voorlopig nog niet in). In de sensi-motorische fase ‘overkomt’ het kind alles. Er ontstaat bijvoorbeeld nog geen ‘klik’ dat als mama weg loopt naar de keuken, dat zij ook weer terug komt. Weg is gewoon weg. Mensen en objecten bestaan niet als die ook niet in het gezichtsveld van het kind zijn. Door herhaling van activiteiten ontstaat er wel een ‘klik’, een soort van ‘circulaire reactie’ (ja, die heb ik wel van internet). Dus ervaringen uit het verleden koppelt het kind aan het handelen in het heden. Rosalin bevindt zich nog in deze sensi-motorische fase. Veel van wat zij meemaakt overkomt haar. Als zij in een ruimte is, komen alle beelden en geluiden tot haar, zonder dat ze daar een ‘klik’ bij heeft. Alles is dus elke keer nieuw en moet zij zich telkens opnieuw oriënteren. Voor wat betreft het KDC is er blijkbaar nog geen ‘klik’ met de autorit naar het KDC of het klaslokaal of de groepsleiding. En zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen. Gelukkig heeft Rosalin al wel een paar ‘klikken’ ontwikkeld. Een goed voorbeeld is de ‘klik’ bij het zien van de fles en het weten dat er drinken komt. Zeker op een hongerige ochtend stuitert ze bijna uit haar stoel als ze ziet dat ik de fles aan het klaarmaken ben. Ook is er de ‘klik’ dat zij telkens met haar handje naar het losse spijltje van haar ledikant gaat om het piepje te horen als zij er aan draait. En zo zijn er nog wat ‘klikken’.Movie Fifty Shades Darker (2017)

Zelf zou ik graag wat meer ‘klikken’ willen hebben bij wat ik zie aan het gedrag van Rosalin en wat zij daarmee bedoelt. Het zou fijn zijn om direct een ‘klik’ te hebben als ik zie dat Rosalin hard gilt in de wagen. Is er dan een klik tussen gil/vrolijk of een klik tussen gil/frustratie? Het is soms zo moeilijk om het gedrag van Rosalin te lezen. Het is elk moment weer observeren en interpreteren. Ik zie dit en het kan dat betekenen, maar het kan ook wat anders betekenen. Behoorlijk vermoeiend. Er zijn nog vele ‘klikken’ te ontwikkelen.
Gelukkig is er wel één hele duidelijk ‘klik’ tussen Rosalin en mij. Als ik Rosalin zie, dan moét ik haar gewoon knuffelen. Dat is nu een mooi voorbeeld van een ‘circulaire reactie’, namelijk heerlijke ervaringen uit het verleden (knuffelen met Rosalin) en het handelen in het heden (nog meer knuffelen!). En nu maar hopen dat Rosalin dezelfde ‘klik’ ervaart ;-), anders wordt ze echt helemaal gek van haar moeder! (En ondertussen wachten we gewoon de bevindingen van de orthopedagoog af)