Het is weer het einde van het jaar. De tijd van het jaar om toch nog even over de schouder te kijken voordat je het nieuwe jaar in stapt. Zo deed ik dat ook afgelopen week. Al lopend met onze hond dacht ik terug aan het afgelopen jaar wat er allemaal weer gebeurd is.

Het is een jaar geweest met hoogte- en dieptepunten, maar dat geldt voor iedereen, alleen zal er een verscheidenheid zitten in de hoogten en de diepten. Het absolute hoogtepunt met Rosalin was dat ze zelf is gaan zitten! Dat staat met stip op 1. Haar wereldje is daarmee vergroot en de maanden daarna is ze steeds stabieler gaan zitten, heerlijk om te zien. Een bevestiging dat de ontwikkeling in haar hersentjes niet stil staat.

Het dieptepunt dit jaar was de strijd rondom het eten wat uiteindelijk resulteerde in 2x een ziekenhuisopname om eerst de neussonde te plaatsen en daarna de maagsonde. Anderhalf jaar lang hebben we “gevochten” om Rosalin te laten eten. Vijf keer per dag was dit een moment van strijd, waarbij we op een gegeven moment in haar wangen moesten duwen anders ging haar mond niet open. Begin september dronk ze nog 50 ml en at ze 2 – 3 yoghurtjes. Daar kan een mensje niet op leven.

Nu met de sondevoeding is ze meer dan 2 kilo aangekomen en hebben we voor het eerst in 2 jaar tijd nieuwe kleren moeten kopen die een maat groter waren dan de vorige. De artsen gaven aan dat haar lichaampje al langere tijd op de reserve stand stond. Uiteindelijk door de sonde kwam er wel enorm veel rust in ons gezin, want de zorgen en strijd rondom het eten waren weg.

Het jaar 2017 is ook het jaar van de overstap van de opvang, van de Witte Vogel naar de Walnoot in Leiden. Iets waar we eigenlijk best tegenop zagen, maar dat is geweldig gegaan! Wat een lieve leidsters daar in Leiden en wat heeft ze snel haar plekje gevonden.

Dan is daar ook nog de uitbouw, onze grote (noodzakelijke) wens, gerealiseerd. Super dat ze nu haar eigen kamer heeft met alle voorzieningen op de begane grond.

Wat zijn we aan de andere kant weer tegen barrières opgelopen. Vooral door wet- en regelgeving, maar ook de bereidwilligheid van mensen is soms ver te zoeken. Als iets buiten de gebaande paden gaat, dan is het niet mogelijk en zoeken naar een omweg is er niet bij. Dan heb je aan ons een verkeerde 😉.Gaat het niet linksom dan gaat het rechtsom. Wordt er gezegd dat iets niet kan, dan wordt het voor ons de uitdaging om er voor te zorgen dat het wel kan. Dat kost enorm veel energie, en het lukt echt niet altijd, maar we zullen altijd alles op alles zetten voor ons meisje.

Zo zijn er dus allerlei hoogtepunten en ook dieptepunten. Brengt me nog bij één laatste ding, op de nieuwe opvang moesten we even een weg vinden in voedingstijden en slaaptijden etc. Uiteindelijk is het ritme nu helder en wordt er alles aangedaan om er voor te zorgen dat Rosalin aan activiteiten kan deelnemen. En wat mij daarin ontroerde is het feit dat ze in alles denken in mogelijkheden. Alle kinderen daar hebben te maken met beperkingen, maar daar wordt niet naar gekeken. Er wordt gekeken naar wat ze wel kunnen. En er wordt gekeken hoe Rosalin en de anderen weer een stapje kunnen gaan zetten om verder te komen in hun ontwikkeling.  Natuurlijk rekening houdend met de handicaps en beperkingen, daar kan je niet omheen, maar ondanks beperkingen hoef je niet beperkt te leven.

In onze cultuur wordt snel gekeken naar wat iemand niet kan, waar iemand niet goed op presteert (de bekende afreken- / strafcultuur). Dit komt in alle facetten naar voren: op het werk, school, sport.

Heerlijk is het om te praten, te leven en samen te werken met mensen die denken in mogelijkheden. Voor mij een wijze les en iets wat ik de afgelopen jaren ook zeker geleerd heb door de situatie met Rosalin. Ik zag op internet dat er allerlei cursussen zijn om dat te kunnen leren….wij volgen continu de “cursus op basis van gebeurtenissen” een on-the-job methode 😊. Als ik zo terugkijk op het jaar realiseer ik me dat in hoogtepunten en in dieptepunten mensen die denken in mogelijkheden en daarnaar handelen het verschil kunnen maken. Hoogtepunten kunnen daardoor hoger gemaakt worden en dieptepunten minder diep.

Zo nadenkend hierover is dit ook hoe God naar ons kijkt. Zoals we kunnen lezen in de Bijbel gebruikt God ook mensen die van zichzelf denken de ze beperkt zijn. God gebruikt de “gewone” mensen om het verschil te maken. Zo denk ik aan Mozes, die zichzelf totaal niet geschikt vond om het volk Israël te leiden, hij stotterde, was niet zeker over zichzelf, maar God gebruikt hem om Israël te bevrijden uit Egypte. Een mooi voorbeeld van hoe God mensen gebruikt, ondanks hun beperkingen.

Er is veel meer mogelijk dan dat we zelf soms denken of dat blijkt uit bepaalde regeltjes. En uiteindelijk wil ieder mens het gevoel krijgen en ook ervaren dat er alles aan gedaan wordt om niet op beperkingen te focussen, maar te richten op de mogelijkheden.

Laten we dit meenemen in 2018. Dat maakt een verschil in levens zoals die van Rosalin en van ons.