Op een heerlijke zondagmiddag waren we gezellig met z’n drieën aan het lunchen. Rosalin lag lekker te slapen. Ik had in de ochtend sterk het gevoel dat we Lisanna toch iets meer moesten gaan vertellen over de situatie van Rosalin. Tot nu toe hebben nooit specifiek benoemd dat er iets met Rosalin aan de hand is. We hebben wel altijd de feiten benoemd, zoals het feit dat ze nog niet kan lopen of zelf zitten of eten. Ook praten we open over de ziekenhuisbezoeken en hoort Lisanna onze gesprekken als we ons zorgen maken over Rosalin en als we soms verdrietig zijn. Maar deze ochtend had ik sterk het gevoel om toch wat meer specifiek te gaan worden. Ik had dit met Willem besproken en hij vond het een goed idee.