Regelmatig wordt er aan ons gevraagd hoe het is om een gehandicapt kind op te voeden. Deze vraag krijgen wij niet alleen, maar zoveel ouders die een gehandicapt kind hebben. Zo ook Emily Perl Kingsley een Amerikaanse. In 1987 heeft zij beschreven hoe het voelt wanneer je als ouders een gehandicapt kind groot mag brengen. Dit verhaal kregen wij via de groepsleiding van Rosalin. Het verhaal van Emily Perl Kingsley is zo herkenbaar voor  ons  dat wij haar verhaal graag met jullie delen.  Welcome to Holland….. (de Nederlandse vertaling staat eronder):

When you’re going to have a baby, it’s like planning a fabulous vacation trip – to Italy. You buy a bunch of guide books and make your wonderful plans. The Coliseum, The Michelangelo David. The gondolas in Venice. You may learn some handy phrases in Italian. It’s all very exciting.

Zomervakantie, de tijd van het jaar waar we allemaal naar uitkijken. Op het werk de laatste loodjes afronden, de lijstjes weer maken met wat er allemaal mee moet. Dan breekt de dag aan dat we alles inpakken en kunnen gaan rijden. Alinda (mijn vrouw) en ik stellen over en weer nog wat vragen, van heb je dat meegenomen? En heb je hier aan gedacht? Lisanna, 4 jaar, heeft er enorm veel zin in en weet zich in te houden door niet aan het einde van de straat al te vragen of we er bijna zijn. Rosalin, 2 jaar, zit heerlijk in d’r stoel, kijkt een beetje rond en sluit af en toe haar oogjes.

Daar gaan we dan, de A12 op richting het oosten. In mijn gedachten rijden we al de grens over, Duitsland in. Daarna afzakken naar het zuiden op naar Italië. Heerlijk, op naar het Italiaanse eten. Lisanna en ik zijn gek op pizza’s, wat ons betreft eten we pizza als lunch en ook weer als avond eten en dat de hele vakantie lang.