Een paar dagen geleden gebeurde het weer na (gelukkig) een hele lange tijd. Maar het blijft iets verschrikkelijks om te zien. Een nieuw pilletje (een kwart stukje van al een heel klein pilletje) in een hapje yoghurt. Maar zelfs met dat hele kleine stukje weet je geen raad, je trekt een vies gezicht en begint te kokhalzen. En dan is het eigenlijk al te laat. Snel dat stukje uit je mond gevist, maar toch te laat. Niet veel later begin je over te geven en niet zo’n beetje ook. Het komt uit je mond en je neus en je krijgt geen adem. Verschrikte ogen en je loopt rood aan. Het gaat niet snel weg, dus meteen uit je stoel en we houden je op z’n kop. Dan eindelijk (voor ons lijkt het minuten, maar dat zullen het niet zijn) een snikje en je krijgt weer wat lucht binnen. Gelukkig, je krijgt weer lucht en na een laatste golfje spuug lijkt de rust weer gekeerd. Je kan weer ademen. Mama en ik kijken elkaar aan zijn weer opgelucht….je bent er weer 😊.

Lees verder

Ik wil alvast aangeven dat dit een wat ‘beladen’ blog is, maar zeker interessant om te lezen. In een eerdere blog van mijn broer Martin schreef hij dat ik van jongs af aan al bezig ben met de zin van het leven. We hadden hier samen gesprekken over op het strand en ook mijn ouders hebben menig strandwandeling met me gemaakt. Er staan hierover ook al behoorlijk wat boeken in mijn kast. Een zwaar onderwerp om op jonge leeftijd al mee bezig te zijn, maar blijkbaar vond ik het een belangrijk iets. Zo’n onderwerp laat me ook niet los. Eens in de zoveel tijd komt de vraag naar de zin van het leven in mij naar boven. Wat is het doel van ons bestaan? Waarom doe ik de dingen die ik doe? Welke rol speelt God in dit alles? Een kant en klaar antwoord heb ik eigenlijk nog niet gekregen en ik denk ook niet dat dat antwoord bestaat. Soms kan ik me daardoor hoogst benauwd voelen en doorgaans weet ik het wel een plek te geven en die vragen te parkeren in mijn hoofd totdat de tijd weer rijp is om er verder over na te denken of een strandwandeling te maken.

Lees verder