Gisteren kwam bij mij de vraag weer naar boven, ‘Wat als ik dit wist?’. In de afgelopen 2,5 jaar is deze vraag al vaker naar boven komen drijven. Soms probeer ik hem wel te beantwoorden en soms schuif ik hem gelijk weer opzij.
Die vraag is, wat als ik wist dat Rosalin meervoudig gehandicapt is, dat zij een onbekende chromosoomafwijking heeft, zij 24h intensieve verzorging vraagt en ons leven volledig anders loopt dan gepland? Wat als ik wist dat ik dit zo ontzettend moeilijk vind, het me soms verdrietig maakt en dat de onzekere toekomst me soms zo naar de keel grijpt?

Wat zal ik daar nu eens op antwoorden. Een antwoord kan het leven van Rosalin niet veranderen en een antwoord kan het tij niet keren. En toch houdt deze vraag me bezig, omdat ik weet dat een antwoord toch wél iets kan veranderen.
Mijn antwoord kan zijn dat als ik dit wist, ik niet voor een 2^e kindje zou kiezen. Ik praat hier dan niet over abortus, maar echt over de keuze voor een 2^e kindje. Ik zou dan kiezen voor een leven met Willem (mijn man) en Lisanna (ons 5 jarig, kerngezonde en springlevende dochter). We zouden dan leven als een ‘gewoon’ gezin. ‘Gewoon’ is dan misschien iets te bescheiden, ik kan het beter een ‘luxe, welvarend’ gezin noemen. Willem en ik hebben allebei een goede baan, Lisanna is een slimme meid, volgens de juf zelfs een rekenwonder, en we hebben een  mooi huis waar het aan luxe niet ontbreekt. En dat terwijl we nog zo jong zijn en er nog een wereld voor ons open ligt. Een wereld vol reizen, carrière en geluk.  Natuurlijk kan er van alles gebeuren, maar hier schetste ik gewoon even het plaatje wat ik voor ogen had.

Mijn antwoord kan ook zijn dat als ik dit wist, ik toch zou kiezen om voor een 2^e kindje te gaan. Omdat ik naast het zorgintensieve leven, ook zoveel mooie dingen mee maak. Rosalin is een bijzonder meisje. We komen op plekken waar we anders nooit komen en we ontmoeten mensen die we anders nooit hadden ontmoet. Een glimlach van Rosalin laat mijn hart sneller kloppen en haar ogen laten mij de schoonheid van de schepping zien. Het wonder van het leven zo duidelijk in haar, niets is meer vanzelfsprekend. Het hebben van een zorgintensief kindje houdt mij nederig en doet mij telkens weer op mijn knieën zitten.

Met enige angst en onzekerheid staat mijn tweede antwoord toch op nummer één. Het is het leven wat ik nu leef en wat ik ook wíl leven. Dit leven is intensief en soms verdrietig. Maar het brengt ook zoveel zegen! Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik gelukkig ben met mijn gezin en met mijn leven. Als ik dan op mijn knieën zit bij het kruis, aan Jezus’ voeten, dan vloei ik over van dankbaarheid. Bij het kruis van Jezus vind ik genade, liefde en kracht.
Het antwoord op deze vraag kan dus écht iets veranderen. Het verandert mij.

En nog even over dat reizen… we hebben gewoon lekker een 2^e huisje gekocht in Nederland. Een mooie stacaravan op de camping in de Achterhoek J. Ons paleisje. Hoe luxe!