Normaal gesproken schrijf ik een blog nadat we een periode achter de rug hebben waar iets over te vertellen valt en over wat ik er vaak uit geleerd heb. Nu is het even anders, want dit keer schrijf ik midden in zo’n periode. Het is weer even een pittige tijd. Rosalin heeft een ontstoken sonde gehad en sinds een paar weken heeft zij ook de diagnose van epilepsie gekregen. Niet bepaald een lekkere start van het nieuwe jaar. En op dit moment worstel ik echt met de vraag ‘Wanneer is het eens genoeg?!’. Toen Rosalin een jaar of twee was dacht ik dat het in de toekomst wel makkelijker zou worden. Ik dacht dat als ze vier of vijf jaar is de situatie zou stabiliseren en we dan wisten waar we aan toe waren. Maar het tegendeel is waar. De zorgen houden niet op en er komt steeds weer wat nieuws bij. Hadden we de periode van de sondevoeding afgesloten, krijg je daaropvolgend een ontsteking en daarna de diagnose epilepsie. Het houdt niet op. En ik besef me ook maar al te goed dat het nooit zal ophouden. Rosalin wordt groter, de beperkingen worden daarmee groter en de zorgen ook.

Na bijna 5 jaar komt nu dus toch die vraag aan God ‘Wanneer is het eens genoeg?’. Niet persé dat ik God hiervan de schuld geef, maar ik merk dat ik wel wat opstandig word. Ik weet heel goed dat God altijd bij ons is en Hij ons in alle situaties nog nooit alleen gelaten heeft. God heeft ook voorzien in zoveel dingen! En toch… In alles wat we tegenkomen is er telkens weer een alternatief gekomen of een hulpmiddel wat de kwaliteit van leven van Rosalin weer verbetert. Dat is natuurlijk heel mooi, maar het liefst had ik al die oplossingen en hulpmiddelen gewoon helemaal niet nodig gehad! En nu kan iedereen met alle goede bedoelingen proberen om een antwoord te bedenken of te relativeren, maar dat helpt mij nu niet. Geen antwoord of uitleg kan mijn worsteling stoppen. Laatst was ik met een vriendin wat gaan drinken en toen praatten we hier ook samen over. Het enige wat zij deed was luisteren en begrip tonen. En ik besefte dat dat voor mij voldoende was. Luisteren en begrip tonen.

De grootste levensvragen komen zo nu en dan in mijn gedachten voorbij. Wat is nu de bedoeling van dit leven? Wat proberen we met elkaar in stand te houden? Wat moeten we nu met al die ziektes en beperkingen? Het antwoord ga ik niet krijgen en dat hoeft ook niet. Het maakt het leven in ieder geval erg interessant.

Nou goed, het is heus niet zo dat ik de hele dag zit te kniezen en mezelf zielig zit te vinden. Ik geniet van elke dag en van alles was ons is gegeven. Maar worstelen doe ik, zelfs met God… en volgens mij doet iedereen dat wel eens en gelukkig is God geduldig.