Ik wil alvast aangeven dat dit een wat ‘beladen’ blog is, maar zeker interessant om te lezen. In een eerdere blog van mijn broer Martin schreef hij dat ik van jongs af aan al bezig ben met de zin van het leven. We hadden hier samen gesprekken over op het strand en ook mijn ouders hebben menig strandwandeling met me gemaakt. Er staan hierover ook al behoorlijk wat boeken in mijn kast. Een zwaar onderwerp om op jonge leeftijd al mee bezig te zijn, maar blijkbaar vond ik het een belangrijk iets. Zo’n onderwerp laat me ook niet los. Eens in de zoveel tijd komt de vraag naar de zin van het leven in mij naar boven. Wat is het doel van ons bestaan? Waarom doe ik de dingen die ik doe? Welke rol speelt God in dit alles? Een kant en klaar antwoord heb ik eigenlijk nog niet gekregen en ik denk ook niet dat dat antwoord bestaat. Soms kan ik me daardoor hoogst benauwd voelen en doorgaans weet ik het wel een plek te geven en die vragen te parkeren in mijn hoofd totdat de tijd weer rijp is om er verder over na te denken of een strandwandeling te maken.

Twee weken geleden kwam deze vraag weer naar boven. Dit keer niet bij mij, maar bij Willem. We waren samen aan het praten over ons als gezin en Rosalin zat bij ons in haar stoel een beetje te ‘niksen’. Ze keek wat voor zich uit en friemelde met haar doekje. Willem vroeg zich hardop af ‘Wat is nu de zin van haar leventje?’. Ja, goede vraag. Wat is dan een zinvol leven? Wat maakt dat een leven zinvol is? Is dat wanneer je iets bijdraagt aan de maatschappij? Als je een goede baan hebt, een gezin en gezondheid? Wat maakt dat míjn leven zin heeft? Waarom zou ons leven meer zinvol zijn dan die van Rosalin? Interessante vragen, daar hou ik wel van. En ook dit keer liet die vraag mij niet los. Wat is de zin van het leven van Rosalin? Ze beseft zelf niet eens dat ze ‘leeft’ en haar wereldje is zo groot als ons huis en meer interesse dan dat heeft ze (nog) niet.

Een week later sprak ik mijn schoonmoeder. De vraag naar de zin van het leven kwam ook hier ter sprake. Dit keer hebben we er uitgebreid over gesproken. Iedereen zal daar een ander antwoord op geven. Iemand aan het eind van de wereld zal daar een ander antwoord op geven dan iemand hier in het Westen. Zelfs je buurvrouw kan een ander antwoord geven. Waar het in het gesprek op neer kwam is dat het leven van Rosalin wel degelijk zin heeft en ik zal je vertellen waarom. Als je naar Rosalin kijkt, dan wil je haar gewoon knuffelen! Haar kwetsbaarheid, haar schoonheid en helderblauwe ogen doet liefde in je opborrelen. Zij maakt mensenharten week. Elke keer als ik iemand naar Rosalin zie kijken of met haar zie praten, dan is daar altijd een sfeer van lieve woordjes en zachte aanraking. Als je naar Rosalin kijkt, dan kun je niets anders dan zacht worden. Hoe zinvol is dan je leven! Dat je als persoontje zoveel liefde in de ander laat opkomen, terwijl je er eigenlijk niets voor doet. Rosalin zit te ‘niksen’ en ze friemelt met haar doekje, alleen dat al doet de sfeer in de kamer warm worden. Dat doet ze toch mooi even goed! Hoe zinvol is haar leven! Rosalin is een levend bewijs van liefde.

Graag wil ik dit gedicht nog met jullie delen.

Lief heb ik je
Niet om wat je me kunt geven
maar om je leven
je lach, je karakter
ook als je niet bent
wat ik van je droom
Dan kies ik opnieuw gewoon
je volmaaktheid te zien
door de ogen van
Wie jou zo mooi bedacht.

Niet om hoe ik jou gebruiken kan
maar om wat ik je wil geven
wat ik van mijn leven
bereid ben voor je op te geven
zodat niet jij veranderen moet
maar ik je leer begrijpen
je wereld, land en zee
reizend met je mee.

– Marijke Oostingh