Nooit gedacht dat deze twee woorden zo dicht naast elkaar konden bestaan. Ze zijn zelfs in elkaar verweven. Tenminste, dat is mijn ervaring. We hebben veel zorgen rondom het leven van Rosalin, elke keer weer komen we in een situatie van onzekerheid en moeilijkheden. Zulke situaties wisselen zich af met periodes van stabiliteit. Zo zitten we nu in een situatie die we al eerder hebben meegemaakt en dat is het eten. Issues rondom het eten is een terugkerend probleem bij Rosalin. Al vanaf de geboorte zijn er fasen waarin zij slecht eet. Dit speelde laatst nog in het najaar waarin zij bijna sondevoeding moest gaan krijgen. We hebben hier heel veel voor gebeden en we geloofden er in dat God het tij zou keren. En de zegen volgde!

Rosalin was in gewicht aangekomen en de sondevoeding was weer van de baan. Nu, een paar maanden later, eet Rosalin weer slecht. Ze weigert haar avondeten en het lijkt net alsof ze hier een machtsspelletje speelt. Ze lijkt wel een peuter! Waar je voor een normale peuter boeken vol tips hebt om met dit peutergedrag om te gaan, is hier bij Rosalin geen theorie op te bedenken. We weten niet waarom ze dit gedrag vertoont en we weten ook niet hoe we hier mee om moeten gaan. Dit brengt dus een hoop zorgen met zich mee. Maar naast deze zorgen ervaren we ook veel zegen. We krijgen steeds meer knuffels van Rosalin die zij uit eigen beweging aan ons geeft. De glimlach die wij elke keer van haar ontvangen als we haar uit bed halen is stralend. En het balspelletje wat zij speelt met haar grote zus en de band die je tussen hen ziet groeien is vertederend. Ook zien wij uit naar een pup die deze maand bij ons komt wonen. Heel wat zegeningen naast heel wat zorgen. Het een mag het ander niet ontkrachten. Door de vele zegeningen mogen onze zorgen niet gebagatelliseerd worden. En door de vele zorgen mogen de zegeningen niet ondersneeuwen. Je kunt het dus niet tegen elkaar afstrepen zodat er ‘nul’ overblijft. ‘Nul’ is ‘niks’ en het is niet niks. En dat maakt het soms flink ingewikkeld.
Als je je volledig focust op al je zegeningen, dan voelt het alsof we het prima voor elkaar hebben en het leven met Rosalin niets bijzonders is. En dat is niet waar. Als we ons volledig op onze zorgen focussen, dan doen we alle zegeningen en ons hele leven tekort. Dan zit er maar één ding op, zowel zorgen als zegen door elkaar te laten lopen en mee te gaan in de achtbaan van emoties. Als je in een achtbaan zit moet je je ook volledig overgeven en jezelf mee laten gaan met de karretjes. De enige zekerheid die je hebt zijn de beugels waarin je bent vastgezet. Ik vind het een mooie metafoor. In een achtbaan rijd je over bergen en dalen, soms in volle vaart en soms wat rustiger. Zo gaat dat ook in je leven, je hebt zorgen en zegeningen en je hebt maar één zekerheid en dat is die beugel. Voor mij is die beugel, die zekerheid, mijn geloof in God. In die hele achtbaan houdt Hij mij vast, door bergen en dalen. En uiteindelijk kom ik rustig aan bij de halte. En die halte is voor mij de hemel. De hemel is de plek waar ik naar uit kijk en ondertussen probeer ik te genieten in de achtbaan. Lisanna vertelde mij onlangs dat zij zo uitkijkt naar de hemel. Ik vroeg haar waarom en zij zei: dan kan Rosalin praten en lopen en dat vind ik dan zo leuk. De volgende dag vertelde Lisanna mij dat ze bang is dat Rosalin dood gaat en dat ze dat heel erg zou vinden. Wat mij betreft heeft Lisanna het heel erg goed door. Zij kijkt uit naar de hemel, maar zij verlangt er ook naar om te leven, hier en nu, samen met haar zusje. Volgens mij kan dat prima samen. Net zoals zorgen en zegen samen gaan.