Vandaag is Rosalin jarig, zeven jaar alweer! Toen ik haar gister naar bed bracht moest ik denken aan zeven jaar geleden, toen ze net geboren was. Ik weet nog goed dat we in de ochtend al vroeg naar het ziekenhuis gingen met de wetenschap dat zij die dag geboren zou worden. 27 maart, een dag voor mijn eigen verjaardag. Wat een groot verjaardagscadeau zou dat zijn! Toen zij op mijn borst werd gelegd mocht niemand haar meer van mij wegnemen. Ze rook zo lekker, ze was zo mooi, haar naam paste precies! Rosalin, mijn meisje! We waren ons nog van niets bewust, we hadden geen idee welke wereld er voor ons open ging bij de geboorte van Rosalin. Gelukkig maar…

De verjaardag van Rosalin geeft mij altijd een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het een moment om haar leven te vieren, maar aan de andere kant doet het ook pijn. Een meisje van zeven jaar hoort naar school te gaan, te lachen met haar vriendinnen, op haar lievelingssport te zitten en te kibbelen met haar zus. Maar Rosalin zit in haar stoel, zich totaal niet bewust van haar verjaardag en de laatste tijd is zij lichamelijk erg verzwakt. Natuurlijk zingen we voor haar, blazen we kaarsjes uit en hangen er slingers en ballonnen. Ook krijgt ze cadeautjes en trakteert ze wat lekkers op de opvang. Het zal haar niet ontgaan dat deze dag anders is dan andere dagen.

Dit jaar is het geluk bij een ongeluk. Door het Corona-virus kunnen we de verjaardag van Rosalin niet met allemaal visite vieren. Dat klinkt misschien gek, maar toch is het zo. Ik kom dit jaar niet voor het dilemma te staan of we haar verjaardag gaan vieren. (Al is het eigenlijk geen dilemma, want voor Willem is er geen discussie mogelijk, we vieren ALTIJD de verjaardag van Rosalin) Toch ben ik er heel eerlijk over. Het is vooral een dilemma, omdat deze dag me ook altijd een beetje pijn doet. Ook is het praktisch ingewikkeld. Waar gaan we het vieren? Wie nodigen we uit? Wordt dat niet te druk? Het is namelijk vaak genoeg zo geweest dat iedereen gezellig aan het kletsen was en Rosalin alleen in de keuken zat, of op haar kamer, omdat de visite veel te druk was voor haar. Dan doet mijn moederhart pijn. Voor wie doen we dit? Voor onszelf? Van mij hoeft het echt niet!

En toch vieren we het elk jaar. We vieren het omdat we aan iedereen willen laten zien dat Rosalin volledig mee telt, omdat haar grote zus zo graag slingers voor haar ophangt en haar cadeautjes open wil maken. We vieren het, omdat ook de pijn er bij mag zijn. En dit jaar vieren we het, gelukkig, lekker klein, met haar grote zus en kleine broertje.

En terwijl wij gezellig samen haar verjaardag vieren, alsof de wereld om ons heen even niet bestaat, heeft het Corona-virus de hele maatschappij volledig ontwricht. Ik kan nog heel veel vertellen hoe het bij ons thuis is, nu de zorg voor Rosalin weer 24/7 op ons valt en er spanning is over haar gezondheid. Dat ik vorige week een breekpunt heb gehad toen ik me volledig ‘out of control’ voelde en er geen vluchtweg is om aan deze bizarre situatie te ontvluchten. De hele situatie greep me naar de keel! De mooiste bijbelteksten, de mooiste preken en de mooiste liederen, het helpt me dan echt helemaal niet. Het enige wat dan helpt is om mijn tranen te laten stromen en mijn wanhoop uit te storten bij God. Zonder dat ik het gelijk door heb krijg ik nieuwe kracht om op te staan, de boel weer op te pakken en de lichtpunten in deze tijd te laten schitteren. Meer ga ik er nu niet over schrijven, er is al genoeg over geschreven en ik ben die vreselijke C-tijd helemaal beu. Nu even niet, nu gaan wij heerlijk genieten van deze mooie dag!

Lieve Rosalin, je bent vandaag zeven jaar geworden en wat houd ik ontzettend veel van jou!
Liefs, mama