Over 7 dagen gaan we verhuizen naar ons tijdelijke appartement, het huis van onze lieve zwager en schoonzus. Eind oktober hopen we te verhuizen naar ons nieuwe huis. Ik ben druk bezig met het inpakken, weggeven en weggooien van alle spullen. Wat heeft een mens toch veel! Zojuist heb ik de kamer van Rosalin gedaan. Kleertjes die te klein zijn kunnen naar de kringloop, andere kleren gaan mee en zo ben ik aan het sorteren. Ook kwam ik de schoentjes van Lisanna tegen die Rosalin nu eigenlijk aan zou kunnen, dat is dan wel even pijnlijk. De bedoeling was dat zij nu in die stoere schoentjes zou rondrennen.

Ook kwam ik het geboortekaartje van Rosalin tegen. En ook dat gaf een dubbel gevoel. Toen we het kaartje uitkozen hadden we hele andere verwachtingen van haar. Het kaartje is heel lief en schattig met een grote zus en klein zusje in een karretje. Zo stelde ik het me voor. Twee zussen die samen optrokken, schoenen die doorgegeven konden worden, samen naar school en ongetwijfeld kattenkwaad uithalen. Het is allemaal anders, of nou ja, niet alles, daar kom ik zo nog op. Het kaartje en de naam die we hadden bedacht gaven in ieder geval onze verwachtingen weer. Maar de werkelijkheid was anders. De eerste paar weken, of zelfs maanden, vond ik de naam Rosalin helemaal niet passen. Bij Rosalin dacht ik aan een lief schattig meisje, die naar me glimlacht en langzaamaan geluidjes begon te maken en contact zocht. En dat alles was Rosalin niet. Ze was helemaal in zichzelf gekeerd, de glimlach kwam maar niet en de geluidjes waren niet zo schattig. De naam Rosalin paste, naar mijn gevoel, gewoon niet. Maar ja, een naam verander je niet. En toen ik het kaartje net weer in mijn handen had, paste het kaartje juist helemaal. Rosalin is zo ontzettend lief, mooi en straalt veel liefde uit. Zij draagt de zegen van God in haar hart voor ons. Het kaartje geeft precies de werkelijkheid weer. Een schattig meisje en twee zussen die samen optrekken. De kar waar het kleine meisje in zit wordt nog steeds vol trots geduwd door haar grote zus en die kar zal ook altijd blijven en zal altijd geduwd worden door haar grote trotse zus. Het kaartje bemoedigt me, het geeft me tranen van blijdschap. De tekst die we toen op de kaart hadden gezet is zo’n waarheid:

Een nieuw leven waarvan je weet
dat Hij het in stilte zo wonderlijk groeien deed.
Een kindje, een wonder
zo klein en bijzonder.
Woorden schieten te kort,
daarom enkel: ‘Dank U, God!’.

En terugkomend op de schoentjes… Ik bewaar ze toch nog even, je weet maar nooit 🙂

Trouwens, Willem is vandaag jarig! Gefeliciteerd lieve schat!