Ik denk wel eens wat drijft mensen? Wat drijft mensen in het werkende leven, maar ook privé? Als ineens de verschrikkelijke foto’s  van dat aangespoelde jongetje in de kranten staan, dan komen mensen in actie. Zo’n ventje wordt dan het gezicht van de vluchtelingen problematiek genoemd en direct wordt er ook in de archieven gedoken om allerlei voorbeelden uit het verleden op te rakelen waarbij een foto van een kind HET beeld van de betreffende verschrikking werd. Er zijn heel wat voorbeelden de afgelopen dagen de revue gepasseerd of het ging om hongersnood, oorlogen, ongelukken of rampen, zodra er van een kind een foto in omloop komt waaruit de ernst van de situatie blijkt komt iedereen in actie. Ook na het openbaar worden van de foto’s van dat kleine mannetje in z’n rode shirtje en korte broekje op het strand in Bodrum. De plek waar waarschijnlijk eerder kinderen gelegen hebben, maar dan om te spelen.

Na de foto’s van dat kleine mannetje kwamen veel mensen in actie, de politiek ging zich ermee bemoeien, mensen stappen spontaan in het vliegtuig. Maar dan denk ik wat als die foto’s er niet geweest waren? Wat drijft deze mensen? Ik wil niet chargeren, maar in zo’n gevoel wordt er door veel mensen gereageerd uit emotie. En natuurlijk is het goed dat mensen in actie komen en dat er nu (eindelijk) wat gaat gebeuren. Zeker als het gaat om al die kinderen die op die schamele bootjes zitten, omdat ze op pappa en mamma vertrouwen. Ze hebben ook geen keus, pappa en mamma gaan, dus gaan ze mee. Logisch.

Al die vluchtelingen stromen nu Europa binnen. Pijnlijke beelden mensen die helemaal gesloopt zijn, op zijn, opzoek naar een thuis wat nooit hun thuis zal worden. De beelden van die stroom mensen laat mensen ook niet onberoerd. Mensen komen in actie, gaan zolders ombouwen voor vluchtelingen, gaan kleding inzamelen. Sterker nog, het COA roept op om niet meer te geven, omdat ze het niet meer aan kunnen. Mensen komen in actie. Maar dan denk ik, wat nu als dit niet in de media zou verschijnen? Was er dan ook zoveel ingezameld? Als er dan ineens een vluchteling voor de deur had gestaan, werd de vluchteling dan ook binnen gelaten of meteen weer de straat opgeschopt?

Ik denk dan ook aan al die mensen die al jaren zich bekommeren om de ontheemden. Die al jaren in die gebieden actief zijn om mensen te helpen. Niet omdat het nu doormiddel van de TV of internet in onze huiskamers komt. Niet omdat het een soort wereldwijde reactie op emotie is geworden. Niet nu ineens de hele wereld mee kijkt. Nee, omdat deze mensen een passie hebben. Een passie hebben om deze mensen te helpen, een roeping om de zwakkere te kleden en eten te geven. Niet omdat ze bakken met geld verdienen, maar omdat ze hun hart volgen en al tijden terug geantwoord hebben op de emotie van hun hart. Mensen die zonder de huidige media in actie zijn gekomen buiten het licht van alle schijnwerpers.

Het bruggetje lijkt erg groot, maar uiteindelijk gaat het niet om de omvang of het internationale karakter. Maar ik denk dan ook aan al die mensen die in ons land hun passie volgen. Hun passie volgen om anderen te verzorgen, te helpen. En dat wil ik dan ook direct door trekken naar die mensen die voor Rosalin zorgen.

Rosalin gaat 2 dagen in de week naar een KinderDagCentrum (KDC). Een dagopvang voor gehandicapte kinderen. Het is niet altijd makkelijk om voor haar te zorgen, niet zozeer om dat het een lastig kind is (in tegendeel J ) maar wel doordat het soms zo onduidelijk is waar je goed aan doet bij haar. Ze kan heel onrustig zijn, ze kan zomaar overstuur raken, ze heeft moeite met alle prikkels. De ene keer gaat het beter dan de andere keer. Geen dag is hetzelfde. Wat mij dan treft en waar ik dan echt door geraakt wordt is om te zien met hoeveel liefde en passie de mensen van het KDC hebben om voor Rosalin te zorgen. De hele dag kan niet zo goed verlopen zijn, maar als aan het einde van de dag Rosalin de leiding van het KDC een glimlach geeft dan is hun dag weer goed. Dat is toch bizar? Geen zak met geld, geen wereldwijde roem, geen vergrootglas, maar de glimlach van een kind is voldoende.

Zoveel mensen die kleinschalig werken, buiten alle schijnwerpers, maar die bepalend zijn voor de levens van kinderen zoals Rosalin. Wij, Alinda en ik, zijn zo dankbaar voor deze mensen. Deze mensen zien hun werk niet alleen als vereiste om geld te verdienen om te kunnen leven. Deze mensen kiezen er ook voor om hun passie te volgen, waar een glimlach van een kind een dag goed maakt. Wat deze mensen dagelijks betekenen voor andere mensen is niet in geld uit te drukken, onbetaalbaar en toch……..wat deze mensen daadwerkelijk aan salaris krijgen is, naar mijn mening, niet in verhouding tot wat zij dagelijks doen. En laat nu juist de zorg de hoek zijn waar harde klappen vallen, budgetten worden geknepen, zonder te realiseren wat dit voor uitwerking heeft op de, in dit geval, kinderen, medewerkers, ouders, familie en vrienden.

Passie en passief als woorden lijken veel op elkaar, maar het verschil in betekenis is enorm. Wat we de afgelopen weken zien is dat er velen zijn die vanuit een passieve toestand geactiveerd worden doordat emoties aangewakkerd worden. En laat me duidelijk zijn, de hulp is hard nodig en ik vind het ook goed en fijn dat er actie ondernomen wordt om mensen te helpen. Mensen vluchten echt niet zomaar weg bij huis en haard.

Maar passie is wat anders, dat is iets wat uit het diepste van de mens opborrelt; hartstocht! Dat verdwijnt niet door de waan van de dag, dat verdwijnt niet op het moment dat de berichten niet meer op de voorpagina staan, wanneer de schijnwerper dooft.

Dank aan iedereen die vanuit passie voor Rosalin zorgen!!!!!