Zucht…
Dat is het eerst wat er gebeurt als ik start aan deze blog. Gewoon omdat het verhaal zo vermoeiend is. We zijn alweer een aantal weken aan het tobben met Rosalin. Het begon met die hitte in de zomer, wat voor Rosalin puur overleven was. Ze wist niet wat haar overkwam en daardoor hebben we onze vakantie op de camping eerder moeten stoppen. Intussen zijn we ook begonnen met nieuwe medicatie voor de epilepsie en dat is het punt wat het nog vermoeiender maakt. Letterlijk en figuurlijk. Rosalin ligt nachten lang een paar uur wakker, vol onrust in haar lijfje. Of ze slaapt de nacht goed, maar blijft de volgende ochtend tot aan de middag suf en vermoeid. Al meerdere keren hebben we contact gehad met de kinderneuroloog en de conclusie is… trial and error, wat betekent gissen en missen.