Een paar dagen geleden gebeurde het weer na (gelukkig) een hele lange tijd. Maar het blijft iets verschrikkelijks om te zien. Een nieuw pilletje (een kwart stukje van al een heel klein pilletje) in een hapje yoghurt. Maar zelfs met dat hele kleine stukje weet je geen raad, je trekt een vies gezicht en begint te kokhalzen. En dan is het eigenlijk al te laat. Snel dat stukje uit je mond gevist, maar toch te laat. Niet veel later begin je over te geven en niet zo’n beetje ook. Het komt uit je mond en je neus en je krijgt geen adem. Verschrikte ogen en je loopt rood aan. Het gaat niet snel weg, dus meteen uit je stoel en we houden je op z’n kop. Dan eindelijk (voor ons lijkt het minuten, maar dat zullen het niet zijn) een snikje en je krijgt weer wat lucht binnen. Gelukkig, je krijgt weer lucht en na een laatste golfje spuug lijkt de rust weer gekeerd. Je kan weer ademen. Mama en ik kijken elkaar aan zijn weer opgelucht….je bent er weer 😊.

Lees verder

Het is weer het einde van het jaar. De tijd van het jaar om toch nog even over de schouder te kijken voordat je het nieuwe jaar in stapt. Zo deed ik dat ook afgelopen week. Al lopend met onze hond dacht ik terug aan het afgelopen jaar wat er allemaal weer gebeurd is.

Het is een jaar geweest met hoogte- en dieptepunten, maar dat geldt voor iedereen, alleen zal er een verscheidenheid zitten in de hoogten en de diepten. Het absolute hoogtepunt met Rosalin was dat ze zelf is gaan zitten! Dat staat met stip op 1. Haar wereldje is daarmee vergroot en de maanden daarna is ze steeds stabieler gaan zitten, heerlijk om te zien. Een bevestiging dat de ontwikkeling in haar hersentjes niet stil staat.

Lees verder