Een paar dagen geleden gebeurde het weer na (gelukkig) een hele lange tijd. Maar het blijft iets verschrikkelijks om te zien. Een nieuw pilletje (een kwart stukje van al een heel klein pilletje) in een hapje yoghurt. Maar zelfs met dat hele kleine stukje weet je geen raad, je trekt een vies gezicht en begint te kokhalzen. En dan is het eigenlijk al te laat. Snel dat stukje uit je mond gevist, maar toch te laat. Niet veel later begin je over te geven en niet zo’n beetje ook. Het komt uit je mond en je neus en je krijgt geen adem. Verschrikte ogen en je loopt rood aan. Het gaat niet snel weg, dus meteen uit je stoel en we houden je op z’n kop. Dan eindelijk (voor ons lijkt het minuten, maar dat zullen het niet zijn) een snikje en je krijgt weer wat lucht binnen. Gelukkig, je krijgt weer lucht en na een laatste golfje spuug lijkt de rust weer gekeerd. Je kan weer ademen. Mama en ik kijken elkaar aan zijn weer opgelucht….je bent er weer 😊.

Lees verder