Ik weet nog goed dat ik twee jaar geleden dacht ‘Al heb ik alleen maar contact met Rosalin, al is er alleen maar een glimlach, een blik van herkenning en een vraag om aandacht. Dat is dan voor mij genoeg en het zitten of lopen maakt me dan helemaal niet uit. Als ik maar contact met haar heb.’ Rosalin was toen ongeveer 6 maanden oud. Er kwam nog geen spontane glimlach, het oogcontact was niet langer dan 2 seconden en Rosalin had totaal geen oog voor haar omgeving. Als ouder wil je graag contact met je kind, je wilt een intieme, emotionele en sociale band met je kind opbouwen. Zoals het leven van elk baby’tje begint is er in de eerste weken met name behoefte aan drinken en slapen. Langzaamaan gaan de oogjes open en ontdekt het baby’tje de wereld. Je kindje ontdekt jou! Bij Rosalin kwam dit niet en dat deed pijn in mijn hart. Rosalin wilde ook niet graag op schoot zitten. Zelfs de fles hebben we altijd in haar wipstoeltje moeten geven, terwijl het geven van de fles met je kindje dicht bij je zo intiem is!
Mijn smeekbede was dat ik zo graag met haar contact wilde hebben, dat zij en ik in dezelfde wereld waren en we samen knuffelden en genegenheid bij elkaar zochten. Het deed me echt verdriet, mijn liefde voor haar was zo enorm groot en ik wilde merken dat zij mijn liefde ook voelde! Maar ze liet niet bewust merken dat ze behoefte had aan mijn liefde, het enige wat ik zag was een meisje in haar eigen wereldje.