Zomervakantie, de tijd van het jaar waar we allemaal naar uitkijken. Op het werk de laatste loodjes afronden, de lijstjes weer maken met wat er allemaal mee moet. Dan breekt de dag aan dat we alles inpakken en kunnen gaan rijden. Alinda (mijn vrouw) en ik stellen over en weer nog wat vragen, van heb je dat meegenomen? En heb je hier aan gedacht? Lisanna, 4 jaar, heeft er enorm veel zin in en weet zich in te houden door niet aan het einde van de straat al te vragen of we er bijna zijn. Rosalin, 2 jaar, zit heerlijk in d’r stoel, kijkt een beetje rond en sluit af en toe haar oogjes.

Daar gaan we dan, de A12 op richting het oosten. In mijn gedachten rijden we al de grens over, Duitsland in. Daarna afzakken naar het zuiden op naar Italië. Heerlijk, op naar het Italiaanse eten. Lisanna en ik zijn gek op pizza’s, wat ons betreft eten we pizza als lunch en ook weer als avond eten en dat de hele vakantie lang.

Dan “schrik” ik op uit mijn gedachten, want ik zie de afslag richting Doetinchem op de borden, de A18. Knipperlicht aan naar rechts en we pakken de afslag. Op naar Zelhem, waar we ook nu weer 3 weken lang vakantie zullen houden, in de Achterhoek in Nederland.

Als je 3 jaar geleden had gevraagd hoe onze vakantie eruit zou zien, dan zouden we inderdaad naar Italie gaan. Met z’n viertjes, heerlijk genieten van het weer, het mooie landschap, het eten, de mensen. Voor mijn gevoel was zomervakantie pas vakantie als je Nederland uit rijdt. Nu een paar jaar later is de realiteit dat we zelfs één keer moeten stoppen halverwege (ergens bij Zeist) om Rosalin weer even te kalmeren.

Rosalin heeft een zeldzame hersenafwijking, wat heet zeldzaam, ze is de enige op de wereld waarbij  het nu bekend is. Een chromosoom afwijking in chromosoom 22, waardoor ze een forse ontwikkelachterstand heeft, ze is nu bijna 2,5 jaar oud, maar wat ontwikkeling betreft is ze nu 6 maanden. Zowel geestelijk als lichamelijk (al heeft ze wel het lichaam van een 2,5 jarige).

Na 2 dagen in de Achterhoek, Zelhem, in ons huisje, zit ik naar buiten te kijken en vraag me af, wat doen we hier?? Dit is niet wat voor mij vakantie is! Zit ik hier in Zelhem of all places! Het Vakantiepark kennen we goed, aangezien mijn schoonouders hier een huisje hebben en we hier dus regelmatig komen. Is dit nu vakantie? Dit is in ieder geval niet zoals ik het zou willen.

3 jaar geleden hadden we allerlei plannen en “lag de wereld aan onze voeten” en hoe anders is het nu? Onze oudste is één en al leven en plezier, geniet van alles zo intens. Is een echte grote zus. Rosalin heeft 24 uur per dag zorg nodig, hoe groot kan het contrast zijn.

Na een paar dagen toch wel rot voelen van het feit dat we daar nu zitten, in de Achterhoek komt de keuze; Blijf ik mij rot voelen of kies ik er voor het te accepteren en te gaan genieten van het moment? Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb gekozen, gekozen voor het genieten van het moment hier en nu. Het te accepteren dat dit onze vakantie is, waarin we als gezin samen zijn en van elkaar kunnen genieten. Het accepteren dat dit het beste is voor Rosalin en daarmee voor ons. Vanaf dat moment begon mijn vakantie pas echt!

En ja, ik zou het nog steeds anders willen, maar zo is het nu eenmaal. Je kan alleen genieten van het moment door er voor te kiezen dat je de omstandigheden accepteert waarin je je verkeerd. Met vlagen is dat een dagelijkse keuze, soms elk dagdeel een keuze. Maar op het moment dat ik de acceptatie kies, kan ik enorm genieten. Heerlijk in de Achterhoek, heerlijk in Nederland!!!

En als ik dan op mijn handdoekje aan het meer lig en soms even weg droom en droom over Italie of de zomervakantie van volgend jaar, schud ik mezelf snel wakker en kijk ik niet verder dan volgende week. Volgende week is al ver genoeg voor het leven met een gehandicapt kind. Dat zien we wel weer, voor nu: VAKANTIE!!