Zondagavond. Gisteren zijn we thuis gekomen van vakantie en hebben we heerlijk 3 weken in de Achterhoek in onze eigen stacaravan vakantie gevierd. Toen we op vakantie gingen vroeg Lisanna: “hoeveel nachtjes gaan we op vakantie?” en dan gaven we het antwoord: “21 nachtjes”. Wat klonk dat lang en nu zijn we weer thuis en weet ik nog exact dat we weg gingen, maargoed, dat is een herkenbaar gevoel denk ik?!

Toen aan Alinda gevraagd werd hoe de vakantie was geweest zei ze dat het een vakantie van “zorgen en zegen” was. En dat was inderdaad exact zoals je het kan beschrijven.

Laat ik met het positieve, de zegen, beginnen. Het was heerlijk om weg te zijn, heerlijk de hele dag met elkaar, even geen werkstress, los van alles wat ons bezig houdt. Lisanna heeft het weer heerlijk naar haar zin gehad, om 9.15u ging ze de deur uit en was de hele dag op pad. We hebben heerlijk met elkaar gefietst en het was een plezier om ’s ochtends met Puck (onze hond 😉 ) langs het meer te wandelen. De camping die aan het ontwaken was en wij liepen in de ochtendzon en Puck rende heerlijk alle kanten op.

Na een week kwam ik tot de conclusie (en Alinda ook) dat we nog geen vakantiegevoel hadden. Iets waar we voor onszelf wel zo naar verlangde, maar we hadden “het” nog niet. En zoals jullie misschien al opmerkte heb ik Rosalin niet genoemd hierboven. Eerlijk gezegd viel de continue zorg voor Rosalin mij/ons behoorlijk zwaar. Natuurlijk hebben we van Rosalin genoten. ’s Middags legden we haar in haar eigen kamer om even lekker te spelen. Na verloop van tijd was het behoorlijk stil in de kamer en gingen we even om het hoekje kijken, ZIT ze daar heerlijk te spelen. Dat is echt een zegen, dat ze uit zichzelf kan zitten! Geweldig! En Puck die lag vaak heerlijk bij haar op het kleed en ook al trok Rosalin aan z’n oren, het maakte niet uit, hij likte haar handjes en zij kon daar weer om lachen. Een voorbeeld van de zegen die we ook met Rosalin hebben gehad.

Alleen dat vakantiegevoel……dat kwam maar niet. Het viel zwaar om nu 7 dagen in de week volledig voor Rosalin te moeten zorgen. Ja…..voor onze eigen dochter. En dan zijn er mensen die zeggen, ach…alle kleine kinderen hebben zorg nodig, maar die vergeten dat we nu al 4 jaar met een “baby” te maken hebben, ze heeft als ze wakker is zorg nodig. We hebben regelmatig mee gemaakt dat we bij het meer wilden gaan zitten, maar na 10 minuten was Rosalin al aan het jammeren en konden we weer gaan, of we wilden gaan fietsen en was ze het nadat we de camping af gingen zat. Of een kopje koffiedrinken, dat was een record, want na 2 minuten zat ze niet lekker in haar vel en kon één van ons de koffie naar binnen gieten om met Rosalin weg te gaan om weer de rust op te zoeken. Het klinkt allemaal negatief, maar het is wel de realiteit.

De eerste week moest Rosalin echt wennen, slapen ging moeizaam, maar goed, dat kan ieder kind hebben, dus ok, dat hoort erbij J

Maar het eten was ook matig. De fles ging heel moeizaam en ging maar voor de helft op. Ook dat kan gebeuren, maar het punt is dat dat het enige vocht is wat ze binnen krijgt. Wat we ook proberen met flessen, bekers, lepels, zakjes et cetera, ze doet haar mond niet open, tenzij we het forceren, maar vaak verslikt ze zich direct en begint ze met overgeven…..dat kan ook niet de bedoeling zijn.

En dan de confrontatie…….gezinnen die heerlijk met hun kinderen de hele dag op pad zijn, lekker zwemmen, wandelen, fietsen, spelen, alles wat we met Rosalin ook zouden moeten kunnen doen. Ik kon zelfs genieten van de verhalen van mensen dat ze om 5.00u al met hun zoon/dochter op de bank zaten, ’s ochtends wel te verstaan, om dat de “kleine draak” niet meer kon slapen en wilde spelen. Niet genieten als leedvermaak, maar omdat ik dat ook zou willen.

Maar dan dat vakantiegevoel?! Na 3 weken kan ik zeggen dat ik dat nooit echt heb gehad. Continue de zorg, het maakt dat je nooit volledig kan ontspannen. Ik sprak iemand een tijdje terug die zei: het verrijkt ook weer je leven, een gehandicapt kind, dat was positief bedoeld en als steun. Maar wat weet zo iemand er nu van als je zelf geen gehandicapt kind hebt? En het klinkt misschien wel heel erg deprimerend van mijn kant, maar als je zelf geen gehandicapt kind hebt, weet je absoluut niet wat het is.

Was dit het dan rondom Rosalin? Nee, zeker niet! Want we hebben met haar ook veel zegen ervaren! Haar mooie gezichtje, haar knuffelen, haar zitten, de liefde die ze geeft, haar ontwapende blik, haar lieve glimlach als ze wakker wordt, haar grijpende handjes, haar schaterlachje als je haar in d’r beentjes knijpt, het is allemaal zegen. Sterker nog, Rosalin is tot zegen in velen van onze leven. En we worden ook gezegend door Rosalin heen, als ik naar haar kijk, zie ik de liefde van Jezus in haar. Ze maakt harten week, ze maakt emoties los bij veel mensen en we ervaren ook Gods hand in haar leven en door haar heen in ons leven. Dus diegene had wel een beetje gelijk, het verrijkt ons leven ook.

En dan was daar Noah, het neefje van Rosalin, ook 4 jaar oud. Hij is zo lief voor haar, als Rosalin al aan kwam, dan kwam hij bij haar staan en aaide haar over haar beentjes en kon lachen om haar geluidjes. Hij vindt het geweldig om snoepjes te geven aan Rosalin en hij had er lol in als zij bijna in z’n vinger beet. En hij vroeg als Rosalin er niet was “Waar is Roos??”. Hij miste haar dan, dat gaf mij zo’n fijn gevoel en dat moet Rosalin ook zo ervaren, die liefde van dat mannetje is geweldig.

Vakantiegevoel?! Nee niet echt. Uitgerust? Gedeeltelijk, het was goed om even los van werk en dagelijkse beslommeringen te zijn. Maar ook vermoeiend en confronterend.

Volgend jaar zijn we van plan om het anders te gaan doen, Rosalin zal dan een weekje gaan logeren in een logeerhuis, zodat we even ons helemaal op kunnen laden. Het is iets waar ik naar uit kijk, maar ook iets waar ik tegenop zie, want het doet me pijn om zonder mijn meisje op vakantie te gaan. Het voelt zelfs ergens egoistisch, maar aan de andere kant hebben we het gewoon nodig.

Conclusie voor mezelf is dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen. Want op vakantie met een gehandicapt kind is in niets te vergelijken als een, hoe zal ik het zeggen, “gewone” vakantie?! En het is een gevoel, ik zal daar zelf ook in moeten veranderen, met andere verwachtingen op vakantie. Moeilijk? Ja best wel, maar ook dat gaat lukken, want in de zorgen die we hebben ervaren we Gods rijke zegen!