Na een pittige training bootcamp zit ik met een lekker bakje thee op de bank deze blog te schrijven. Onder de douche stond ik te denken waar ik mijn blog dit keer over wilde houden. Een voor de hand liggend onderwerp is dan wel ‘work hard, feel great’, de slogan van onze bootcamp groep. Bootcamp is een groepstraining die conditie- en krachtoefeningen combineert. De training vindt altijd plaats in de buitenlucht, ’s zomers in de duinen en op het strand en in de winter in het dorp. Weer of geen weer, we trainen buiten. En nu zit ik dus na een pittige training op de bank en zit ik in het tweede deel van de slogan ‘feel great!’.

Vorige week voelde ik me even niet heel ‘great’, ik was moe, chagrijnig en helemaal klaar met alles. ‘Work hard’, ja zeker! Als werkende moeder is het hard werken, een verantwoordelijke baan, twee kinderen, een man, sport, en al je te onderhouden sociale contacten. Je hoort mij niet klagen, maar vorige week was ik er toch echt wel klaar mee. Ik was gewoon heel erg moe. Iedereen vraagt wat van je, verwacht iets van je en met elkaar maken we onszelf helemaal gek. Na een drukke werkdag haal ik de meiden op, de ene van het kinderdagcentrum in Den Haag en de andere bij oma in Wassenaar. Beide meiden vragen alle aandacht en eenmaal thuis gooi ik de school-, luier- en werktassen op de grond. Als het tegenzit heb ik ook nog een heel pakket aan werkjes van school in mijn ene hand en Rosalin met een flinke poepluier in mijn andere arm. Vervolgens moet ik de setting thuis in orde maken, zodat ik Rosalin in alle rust haar warme maaltijd kan geven. En dan te bedenken dat dit onder andere inhoudt dat ik haar stuiterende kleuterzus op een wonderlijke manier rustig achter de iPad moet zien te krijgen. Nadat de setting in orde is hoop ik maar dat Rosalin er zelf ook nog zin in heeft en zet ik de bubbellamp aan en de eerste hap gaat er in. Ondertussen gaat dat vervelende gesprek op mijn werk nog even door mijn hoofd en bedenk ik me dat de huiskring vanavond bij ons is! Nou goed, de laatste hap zit er in en Lisanna roept dat zij ook honger heeft en ik hoop maar dat Willem vanmorgen vroeg nog even de aardappels geschild heeft, anders staat er om half acht nog geen eten op tafel en staat de eerste gast al voor de deur. Zien jullie die zweetdruppels al op mijn voorhoofd ;-).

Een week later…

Intussen zijn we weer een week later dat ik deze blog verder oppak. Wat ik nu precies met het vorige gedeelte wilde bereiken weet ik niet zo goed meer. Waarschijnlijk even flink spuien, mijn frustraties uiten en even heel duidelijk laten weten dat het heel hard werken is, en al helemaal met een zorgintensief kindje. En dat het na dit harde werken niet altijd ‘feel great’ is. Het is maar goed dat ik de blog vervolgens even heb laten rusten, anders had het een heel deprimerend stuk geworden en dat is nu juist wat ik NIET wil bereiken met mijn blogs. Inmiddels is het tij weer een beetje gekeerd, ben ik wat meer ontspannen en overzie ik het geheel weer. Laat ik de lange schaduwen van deze tijd van het jaar maar de schuld geven van mijn gestel van vorige week.

Terugkomend op de bootcamp. Het is voor mij een heerlijk moment om fysiek tot het uiterste te gaan. Niet nadenken, maar doen! Sprints, krachttraining en oefeningen totdat je zo verzuurt dat je echt niet meer kan. Heerlijk gevoel! En zo voelt het in het dagelijks leven mentaal ook wel eens. Het gevoel daarna is dan alleen niet zo heel erg heerlijk als na een bootcamp. Gelukkig zijn die momenten schaars en geeft het dagelijks leven vaak genoeg een heerlijk gevoel. Als ik na een werkdag thuis kom, de meisjes weer heerlijk kan knuffelen en Willem me even stevig vasthoudt, dan krijg ik een warm gevoel van binnen. En als we na het eten met een flink volume de muziek aanzetten (arme Rosalin ;-)) en met elkaar dansen en plezier hebben, dan heb ik een gevoel van intens geluk.

Het leven met een zorgintensief kindje is gewoon pittig. Tot voor kort hield ik mezelf voor dat het voor elke moeder met een jong gezin even tropen jaren zijn. Maar om heel eerlijk te zijn is het met een zorgintensief kindje toch net even anders. Ik merk dat ik best hard ben voor mezelf, één huilbui per maand vind ik al veel. Terwijl een huilbui me ook oplucht en een ontlading geeft, zodat ik daarna weer door kan gaan. Kan ik dat misschien vergelijken met de zweetdruppels bij bootcamp? Door het harde sporten moet ik flink zweten, de extra warmte bij inspanning moet worden afgevoerd en daarnaast koelt zweet je lichaam. Bij het harde werken in het dagelijks leven is er ook inspanning, moet de extra druk ook worden afgevoerd en moet je je hoofd soms even koelen. En daar zijn tranen heel goed voor!

‘Work hard, feel great’ een mooie slogan, maar vergeet niet te zweten!

😉